Oikofobie. De angst voor het eigene
Baudet ("er is een culturele elite die eigenlijk voortdurend focust op allerlei lelijke dingen") verkondigt dat de kunst sinds het modernisme vanaf het begin van de twintigste eeuw uit is op "vervreemding", "ontheemding", "provoceren" en "choqueren". Dit betoogt hij in het hoofdstuk "Modernisme en ontworteling" van zijn boek Oikofobie (2013).
"Immigranten nemen hun eigen gebruiken en gewoontes mee. Los van enig oordeel dat je over die andere gebruiken en gewoontes zou kunnen hebben: hun massale intocht verstoort - net als de gasten die zich in uw huis vestigen - het oorspronkelijke thuisgevoel volledig.
Het modernisme in de architectuur en de publieke ‘kunstwerken’ versterkt dat gevoel van vervreemding. Gebouwen zonder gevels en zonder menselijke maat, onzinnige installaties en bizarre conceptuele beeldhouwwerken: ze vernietigen ons thuisgevoel, en vele van de oude steden van ons continent hebben hun vermogen geborgenheid te bieden reeds verloren door de afschrikwekkende bouwsels en ‘monumenten’ die het uitzicht verpesten, de pleinen onteren en de sociale harmonie schofferen."
"Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom hebben onze politieke en culturele elites ons deze thuisloze wereld opgedrongen? Er kan maar één verklaring voor zijn: omdat ze een afkeer hebben van het thuis.
Het hebben van zo’n afkeer is normaal voor pubers. Ze rebelleren en benaderen de cultuur die de hunne is met vijandigheid. ‘s Ochtends aan de keukentafel ziet u het boze puberende gezicht van uw dochter. Uw rustige moment in uw stoel bij het raam wordt verstoord door de dreunende technomuziek van uw zoon.
Afkeer van het thuis, omarming van alles dat dit thuis schoffeert: het is een normaal stadium waar pubers doorheen gaan. Een fase die weer over zou moeten gaan. „Maar”, schrijft de Britse filosoof Roger Scruton, „in het hele Westen is deze geesteshouding sinds de Tweede Wereldoorlog gaan overheersen, en zij is in het bijzonder dominant onder de intellectuele en politieke elites”.
Multiculturalisme, modernisme in de kunsten en het Europese project: ze komen hier uit voort. Het zijn symptomen van een ziekelijke afkeer van het thuis. Manifestaties van oikofobie: de angst voor het eigene. En precies daarom worden ze met zoveel vuur verdedigd door onze elites. Anders dan de meeste pubers, die zich na een paar jaar schoppen verzoenen met hun thuis en daar dan weer van kunnen houden, wil de ‘hoogopgeleide’ Europeaan al meer dan een halve eeuw niets liever dan de Oikos - de eigen gewoontes en gebruiken, de natie, de schoonheid en harmonie van de traditionele kunsten en architectuur - verstoren, uitwissen, bestrijden. Hij wil maar niet volwassen worden.
De nieuwe generatie is het slachtoffer van deze destructiedrang. Onze vaders en moeders hebben geen verantwoordelijkheid willen nemen voor ons thuis. Ze hebben het niet willen beschermen. Ze hebben alles gedaan om het te verzwakken en belachelijk te maken. Nog altijd in de ban van hun grootse moment in mei 1968, wilden ze nooit opgroeien en worden ze nog altijd voortgedreven door een puberale angst voor het eigene."
"Kinderen hun thuis ontzeggen is kwaadaardig. Een hele samenleving politiek ontheemden en spiritueel onteigenen is een onvergeeflijke misdaad. De massale immigratie, de supranationale machtsgreep en het modernisme in de kunsten: ze moeten een halt worden toegeroepen. De elites die hun razende rebellie tegen de Oikos op ons bekoelen moeten worden bestreden. We hebben een thuis nodig. Een Oikos. We hebben het recht daarvoor op te komen en die Oikos te verdedigen. Het stoppen van de Oikofobie van de generatie van onze ouders: dát is het credo van de nieuwe avant-garde."
Aldus Baudet...
mmmm.....zijn dit de laatste stuiptrekken van een blanke witte man, die hunkert naar de goede oude tijd toen alles nog 'normaal' was?
Nadat je eerst andermans huis met geweld overvallen hebt, de inwoners bedreigd en onderworpen aan jouw regels, moet je niet verbolgen zijn dat ze de volgende dag bij jou op de stoep staan.
De reden dat we in de vorige eeuw werden meegezogen in destructieve oorlogen, is vanwege natiestaten, het opzetten van bevolkingsgroepen tegenover elkaar.
De jaren zestig en zeventig waren roerig, omdat men in opstand kwam voor een meer sociale en minder verzuilde maatschappij waarin vrouwen, mannen, niet-blanken, niet-hetero's gelijke rechten hadden. Baudet noemt dat met een vies gezicht 'puberteit', alsof het een tijdelijke waanzin was. Maar ons voortbestaan hangt af van dit vermogen tot vernieuwing. Dat heet adaptie.
Ik denk niet zozeer dat ons land lijdt aan oikofobie. Door de eeuwen heen is Nederland tolerant geweest, wars van tirannen. We konden ons keer op keer aanpassen aan nieuwe uitdagingen.
Een huis maakt deel uit van een straat, de straat maakt deel uit van een plaats, een plaats maakt deel uit van een land, een land maakt deel uit van een continent, de continenten staan continu in verbinding met elkaar. We hebben elkaar nodig.